Αρκετά συνηθισμένο εδώ και αρκετά χρόνια είναι το γεγονός στις βρύσες του οικιακού δικτύου, κυρίως στη βρύση της κουζίνας, να τοποθετείται υδρόφιλο υλικό με διάκενα, όπως βαμβάκι, γάζα ή τούλι, επειδή πιστεύεται πως μέσα από αυτό το νερό φιλτράρεται και είναι “πιο καλό”. Η τακτική αυτή όμως δεν είναι τόσο αθώα.
Διάφορα υλικά τα οποία συγκρατούνται με την πάροδο του χρόνου στη βρύση σχηματίζουν ίζημα, το οποίο από μικροβιολογικής άποψης και σε συνδυασμό με την υγρασία, αποτελεί πλέον μία εστία ανάπτυξης μικροοργανισμών, που φυσιολογικά δεν υπήρχαν, με κίνδυνο να εισχωρήσουν στο νερό που τελικά θα καταναλώσουμε. Επίσης, οι βασικές φυσικοχημικές ιδιότητές του είναι πολύ πιθανό να μεταβληθούν και πλέον το νερό να αποκτήσει δυσάρεστη και μεταλλική γεύση και οσμή και να είναι θολό, λόγω της έκπλυσης των επικαθίσεων στο “φίλτρο”, οι οποίες είναι πιθανό να προέρχονται λόγω παλαιότητας του οικιακού δικτύου ύδρευσης, ενώ λιγότερες είναι οι περιπτώσεις το ίδιο το νερό υπό κανονικές συνθήκες να περιέχει μικροποσότητες φερτών υλικών.
Είναι λοιπόν, τόσο καλή πρακτική τα αυτοσχέδια φίλτρα βρύσης; Σε κάθε περίπτωση και εφόσον ο καταναλωτής το επιθυμεί, θα πρέπει να προτιμάται και να χρησιμοποιείται ορθά ένα επαγγελματικό οικιακό φίλτρο νερού, προσαρμοσμένο στις εκάστοτε ανάγκες.
Λίνα Δ. Τσαμίλη
Χημικός Μηχανικός, MSc
Υπεύθυνη Χημικών Αναλύσεων
Τμήμα Περιβαλλοντικών Μελετών & Εφαρμογών
